پری ایمپلنتیت یکی از مشکلات رایج پس از کاشت ایمپلنت دندانی است که در صورت عدم مراقبت مناسب، می تواند به مشکلات جدی تری مانند لق شدن ایمپلنت دندان و یا پس زدن ایمپلنت دندان منجر شود . در این مقاله از سایت دکتر احسان بیرنگ، بهترین دندانپزشک کاشت ایمپلنت دیجیتال در تهران به بررسی علائم، عوامل ایجاد این مشکل و روش‌های درمان پری ایمپلنتیت خواهیم پرداخت. پس تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.
فهرست مطالب
پری ایمپلنتیت چیست؟
پری ایمپلنت به عنوان یک مشکل شایع در زمینه ایمپلنت‌های دندانی، به التهابات لثه در اطراف ایمپلنت اشاره دارد. این التهابات می‌توانند از نوع حاد یا مزمن باشند و در صورت عدم درمان مناسب، می‌توانند به تحلیل استخوان و در نتیجه از دست رفتن ایمپلنت منجر شوند.
علائم پری ایمپلنتیت چیست؟
نشانه های پری ایمپلنتیت می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- قرمزی و التهاب اطراف ایمپلنت دندان؛
- تورم لثه اطراف ایمپلنت دندان؛
- درد اطراف ایمپلنت در هنگان جویدن غذا؛
- احساس بوی بد یا طعم بد در دهان؛
- خونریزی لثه به خصوص هنگام شستشو دهان یا مسواک زدن؛
- داشتن ترشحات چرکی (پریودونتال پاکول) از محل ایمپلنت.
چه عواملی باعث ایجاد پری ایمپلنت می‌شوند؟
عوامل مختلفی ممکن است باعث بروز و پیشرفت پری ایمپلنت شوند. عوامل مهمی که می‌توانند به بروز این مشکل منجر شوند عبارتند از:
- عفونت‌های باکتریایی: تجمع باکتری‌ها در اطراف ایمپلنت می‌تواند منجر به التهابات لثه و پری ایمپلنتیت شود.
- عدم بهداشت دهانی مناسب: نقص در مراقبت‌های بهداشت دهانی، از جمله شستشو و استفاده از مسواک و نخ دندان مناسب، می‌تواند باعث تجمع باکتری‌ها و به دنبال آن، پری ایمپلنتیت شود.
- فرآیندهای جراحی نادرست: اجرای نادرست فرآیندهای جراحی هنگام کاشت ایمپلنت، مانند آسیب به بافت لثه یا استخوان، می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند و پایه‌ای برای پری ایمپلنتیت باشد.
- عدم مراقبت های لازم بعد از کاشت ایمپنت: انجام نادرست روش‌های درمانی پس از کاشت ایمپلنت، مانند نداشتن برنامه مراقبتی مناسب پس از عمل، می تواند به بروز این مشکل کمک کند. (برای آشنایی با مراقبت های لازم بعد از کاشت ایمپلنت دندان کلیک کنید.)
- فشار بیش از حد بر روی ایمپلنت: استفاده نادرست از ایمپلنت، فشار بیش از حد در هنگام جویدن، زخم‌های لثه از سوی ابزارهای دندانپزشکی نامناسب، و حتی عواملی همچون خوردن غذاهای سخت می‌تواند به آسیب دیدن لثه‌ها و پری ایمپلنتیت منجر شود.
- دیابت: افراد مبتلا به دیابت به دلیل نقص در قابلیت بهبودی بافت‌ها و سیستم ایمنی ضعیف‌تری که دارند، در معرض خطر بیشتری برای بروز این مشکل قرار دارند.
- نقص سیستم ایمنی: شرایطی مانند بیماری‌های اتوایمیون (بیماری های خود ایمنی) می‌توانند باعث بروز عفونت در ایمپلنت دندان شوند.
- تاج نامناسب: تاج‌های دندانی نامناسب ممکن است باعث ایجاد فشار ناهنجار بر روی ایمپلنت شوند که منجر به ایمپلنت شود.
- عدم انجام ویزیت دندانپزشکی به موقع: مراجعه منظم به دندانپزشکی برای بررسی وضعیت ایمپلنت و پیشگیری از عفونت‌ها و التهابات بسیار اهمیت دارند. عدم انجام این ویزیت‌ها به موقع می‌تواند باعث ایجاد شرایط مناسب برای بروز پری ایمپلنتیت شود.
مراحل بیماری پری ایمپلنت
پری ایمپلنتیت معمولاً به چهار مرحله اصلی تقسیم می‌شود:
مرحله اول: التهاب اولیه
در این مرحله، التهاب اطراف ایمپلنت به طور محدودی شروع می‌شود. علایم این مرحله شامل قرمزی، تورم و درد ملایم لثه‌ها در اطراف ایمپلنت است. این التهاب معمولاً به دلیل تجمع باکتری‌ها بر روی سطح ایمپلنت رخ می‌دهد.
مرحله دوم: التهاب پیشرونده
اگر التهاب اولیه درمان نشود، ممکن است به مرحله پیشرونده تبدیل شود. در این مرحله، التهاب لثه شدیدتر می‌شود و می‌تواند به بافت‌های عمیق‌تر اطراف ایمپلنت نفوذ کند. این مرحله ممکن است باعث تخریب استخوان و بافت لثه شود که می‌تواند به تحلیل استخوان فک منجر شود.
مرحله سوم: پری ایمپلنتیت پیشرفته
در این مرحله، التهاب و تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت بسیار زیاد می شود. در این مرحله لثه‌ها ممکن است به شدت متورم شوند و علایمی مانند ترشحات چرکی از محل ایمپلنت قابل مشاهده باشد. این مرحله اگر درمان نشود، می‌تواند به از دست رفتن ایمپلنت منجر شود.
مرحله چهارم: برداشتن ایمپلنت
اگر پری ایمپلنتیت به مرحله پیشرفته رسید و درمان مناسب نشد، نیازمند برداشتن کامل ایمپلنت است. این اقدام ممکن است شامل برطرف کردن عفونت، ترمیم بافت‌های اطراف و در مواردی حتی جراحی پیوند استخوان جهت آماده‌سازی برای کاشت ایمپلنت جدید باشد.
این مراحل نشان دهنده پیشرفت پری ایمپلنتیت است و اهمیت بالایی بر روی تشخیص زودهنگام و درمان این بیماری قرار دارد تا از ایجاد مشکلات جدی‌تر جلوگیری شود.
روش های درمان پری ایمپلنت
درمان پری ایمپلنت معمولاً بسته به شدت و مرحله بروز بیماری، متفاوت است و ممکن است شامل یک یا ترکیبی از روش‌های زیر باشد:
- تمیز کردن عمیق لثه: در مراحل اولیه این بیماری، به عنوان اولین اقدام، لازم است تمیز کردن عمیق لثه‌ها و حذف باکتری‌ها با استفاده از ابزارهای اختصاصی دندانپزشکی (مثل اسکیلر) انجام شود.
- مصرف آنتی‌بیوتیک: در برخی موارد، دندانپزشک ممکن است آنتی‌بیوتیک‌ها را تجویز کند تا عفونت را کنترل کرده و التهاب را کاهش دهد. این درمان معمولاً به صورت موقت و در همراهی با درمان‌های دیگر اعمال می‌شود.
- جراحی : در مراحل پیشرفته‌تر پری ایمپلنت، ممکن است نیاز به جراحی و پیوند بافت همبند برای بازسازی بافت‌های لثه و استخوان اطراف ایمپلنت باشد. این جراحی‌ها شامل پوشاندن بافت‌های نرم و یا بازسازی استخوان می‌شود.
- استفاده از فلپ: در مواردی که پری ایمپلنتیت به صورت جدی و پیشرفته باشد و بافت لثه و استخوان دچار آسیب شده باشد، از تکنیک فلپ استفاده می‌شود. این روش شامل جمع‌آوری بافت سالم از نقاط دیگر دهان و پوشاندن منطقه آسیب دیده است.
- برداشتن ایمپلنت: در صورتی که پری ایمپلنت به مرحله پیشرفته و بدون پاسخ به درمان‌های دیگر برسد، برداشتن کامل ایمپلنت و پس از آن، انجام جراحی پیوند استخوان ممکن است لازم باشد.
چگونه از ایجاد پری ایمپلنتیت بعد از کاشت ایمپلنت جلوگیری کنیم؟
برای جلوگیری از پری ایمپلنت، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
- مراقبت دقیق از بهداشت دهانی: اهمیت استفاده منظم از مسواک و نخ دندان را درک کنید. شستشوی دقیق دهان و پاک کردن کامل باکتری‌ها از اطراف ایمپلنت و لثه‌ها، جلوگیری از تجمع باکتری‌ها و التهابات را فراهم می‌کند.
- ویزیت‌های منظم با دندانپزشک: مراجعه منظم و دوره ای به دندانپزشک بسیار مهم است. این ویزیت‌ها به دندانپزشک اجازه می‌دهند تا وضعیت ایمپلنت و لثه‌ها را بررسی کرده و مشکلات را زودتر شناسایی کنند.
- مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها به دقت: در صورت تجویز آنتی‌بیوتیک، آن ها را به دقت مصرف کنید. مصرف به موقع داروهای تجویز شده توسط متخصص ایمپلنت می تواند از بروز عفونت‌و التهاب جلوگیری کند.
- جلوگیری از فشار زیاد بر روی ایمپلنت: از جویدن خوراکی های سفت و سخت پرهیز کنید تا از آسیب به ایمپلنت جلوگیری شود.
- ارتباط با دندانپزشک: هرگونه علامت غیرعادی، مانند قرمزی، تورم، یا درد در اطراف ایمپلنت را به دندانپزشک خود اطلاع دهید تا اوضاع را ارزیابی و اقدامات لازمه را انجام دهد.
این اقدامات به همراه مراقبت دقیق و نظارت مستمر دندانپزشک می‌توانند به شما کمک کنند تا از بروز پری ایمپلنتیت جلوگیری کنید و ایمپلنت خود را برای طولانی مدت حفظ کنید.
